- 12 Σεπτεμβρίου, 2019
- Posted by: Ξυπόλητος
- Categories: Αρθρογραφία, Ο Ξυπόλητος
Για ποιο ταξίδι κίνησες να πας;
Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς…
Σου κλέβει η ανατολή, μικρό φιλί…
Ήσουν πάντα βιαστικός…
Σε θυμάμαι όταν πρωτογνωριστήκαμε, παιδιά κι οι δύο, συνομήλικοι, στην CompuTax της μακρινής δεκαετίας του ’90… Μου το ‘παιζες προϊστάμενος και με τσάντιζες… Ερχόσουν με υφάκι στη Γραμματεία κι όταν ήθελες κάτι μου ‘λεγες «μικρή…» κι ας με πέρναγες μόνο 6 μήνες…
Ήσουν πάντα βιαστικός…
Ήθελες να μάθεις, να πάρεις όλη τη γνώση απ’ το μεγάλο σχολείο της εταιρείας και από το Πανεπιστήμιο του Γκούμα… Ρούφαγες σαν το σφουγγάρι τις πληροφορίες και αγωνιούσες πάντα να δικαιώσεις τον Ιάκωβο για την ευκαιρία, την εμπιστοσύνη, την αγάπη…
Ήσουν πάντα βιαστικός…
Αλλά πρόθυμος να βοηθήσεις το συνάδελφο, να δώσεις τη λύση στο πρόβλημα, αλλά να βεβαιωθείς ότι έδωσες και τη γνώση, για να γίνουμε όλοι λίγο καλύτεροι. Την αγαπούσες τη δουλειά μας. Γιατί σε αυτήν ξεδίπλωσες τα χαρίσματά σου κι εκείνη σε αντάμειψε με καταξίωση και αποδοχή…
Ήσουν πάντα βιαστικός…
Και πειραχτήρι… Δεν περνούσε κανείς μπροστά απ’ το γραφείο σου, χωρίς να τον πειράξεις, να του κάνεις πλακίτσα, να του την «πεις»… Κι αν συνέβαινε να μην έχεις τα κέφια σου κι αν τύχαινε να περάσουμε από μπροστά σου και να είσαι σιωπηλός, τότε ξέραμε ότι ήταν μια πραγματικά δύσκολη μέρα…
Ήσουν πάντα βιαστικός…
Και τώρα; Την «έκανες» στα ξαφνικά και μας άφησες και δεν είναι πλάκα, δεν είναι αστείο… Είναι θλίψη και πόνος και ανείπωτο πένθος…
Ο Ξυπόλητος, έπρεπε να σε αποχαιρετίσει κι αυτό κάνει με τα φτωχά αυτά λόγια.
Καλό ταξίδι, λοιπόν, αγαπημένε μου με δυο στιχάκια που ‘γραψα πριν από χρόνια κι όταν στα διάβασα, συγκινήθηκες:
«Κι αν το θηρίο του Λαβύρινθου ειμ’ εγώ, τότε ποιος ήρωας μπορεί να με γλιτώσει; Για να μπορέσω απ’ το Λαβύρινθο να βγω, πρέπει το άλλο μου «εγώ», να με σκοτώσει…»
