Ο καφές της παρηγοριάς κι ένα κουτάβι…

Σουρεάλ ο τίτλος, αλλά μην ανησυχείτε. Δεν τρελάθηκα τελείως… Θα εξηγηθώ:

Τη βδομάδα που μας πέρασε συνέβησαν κάμποσα:

• οι Τράπεζες ζορίστηκαν (πολύ τις λυπήθηκα, τις κάηκε η ψυχή μου…),
• ο Τσίπρας ενδέχετο να προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης (άντε να καθόταν καμιά στραβή, να δω σε τι γλώσσα θα τά ‘λεγε στην απονομή…),
• η Νέα Δημοκρατία άλλαξε σήμα (πώς είναι το βλέμμα του Κυριάκου; Κάτι μεταξύ τρέλας και απόγνωσης; Ίδιο…)

Και άλλα πολλά…

Τίποτα όμως δε με εντυπωσίασε, όσο δύο ακόμη συμβάντα:

Πρώτον:

Ο καφές της κυρίας Μαρίας Σπυράκη (εξ απορρήτων του κου Μητσοτάκη), με τον Πρωθυπουργό των Σκοπίων. Εκεί σου λέει που πήγαινε η χριστιανή σαν την καλή χαρά να πάρει έναν καφέ, στο χέρι μη φανταστείς, πως κάνει έτσι και στρίβει στη γωνία, τσουπ! Πέφτει πάνω στο Ζόραν!

• Ωπ, τι γίνεται, τι χαμπάρια, όλοι καλά στο σπίτι;
• Τα ίδια Μαράκι μου, ρουτίνα. Εσείς, εκεί στα δεξιά; Όλοι καλά; Οι άλλοι, τέρμα δεξιά, Άδωνις κλπ. Υγιαίνουν;
• Δόξα τω Θεώ, ακούνητοι. Σ’ αφήνω όμως Ζόραν μου, γιατί κάνει και ψοφόκρυο εδώ στις Βρυξέλλες, είμαστε και μες τη μέση του δρόμου, φριζάρει κι η καούκα με την κωλο-υγρασία…
• Είμαι κι εγώ γάιδαρος! Πάμε βρε κούκλα μου να σε κεράσω ένα καφεδάκι να τα πούμε, που χουμε και καιρό! Μην το σκέφτεσαι… Θα κεράσω και κρουασάν! Άσε που χω να σου πω κουτσομπολιά και για τον Αλέξη…
• Αχ, βρε Ζόραν, τι μου κάνεις τώρα; Θα με φάει η περιέργεια! Για πες…
• Για τη γραβάτα, μωρέ στις Πρέσπες! Δεν ήξερε ο καημένος να τη δέσει…
• Άχρηστος, παιδί μου! Ενώ αν την έδινες στον Κυριάκο… Ξέρεις τι κόμπους ξέρει αυτός; Ήτανε πρόσκοπος! Βέβαια! Λυκόπουλο!
• Δεν πάμε μέσα τώρα γιατί έγινα κασάτος και θα σου πω κι άλλα..
• Άντε, πάμε!

Αυτό έγινε όλο κι όλο και πέσανε να τη φάνε την κοπέλα! Ντροπή!

Δεύτερον:

Η τρομάρα του κου Καψή, του Παντελή, του κυρ – Παντελή που λέγανε και στον Ζήκο, απ’ το αγριόσκυλο του Βαρουφάκη!

Αυτός, τώρα, ο κυρ – Παντελής, βγήκε πρωί – πρωί να αθληθεί στο Λυκαβηττό, να πέσουνε οι μπάκες. Κι εκεί σου λέει που ‘τρεχε αμέριμνος κι αθώος, κυρίως αθώος, ακούει ένα βρυχηθμό και κάτι ποδοβολητά, που του κοπήκανε τα ύπατα! Κάνει έτσι, τι να δει; Ένα Λαμπραντόρ (γνωστή ράτσα – δολοφόνος!), κουτάβι (διπλά μοβόρικο δηλαδή!), έτοιμο να τον κατασπαράξει! Εκεί όμως που πείστηκε πως θα πληρώσει για όλες του τις αμαρτίες, (γιατί άλλωστε ουδείς αναμάρτητος…), ήταν όταν είδε το αφεντικό του: το Γιάνη (με ένα νι) το Βαρουφάκη. Κι όχι μόνο του, αλλά οπλισμένο! Είχε σου λέει επ’ ώμου, ένα «Εγώ», τόοοοσο, με το συμπάθιο! Με το δίκιο του ο κυρ Παντελής, φαντάστηκε ότι ο Γιάνης, είχε βγει για κυνήγι, τον βρήκε έτσι αφύλακτο σαν το ελαφάκι και θα τον έτρωγε μπαμπέσικα! Από του Χάρου τα δόντια γλίτωσε ο άνθρωπος και μόλις μπήκε σπίτι του, έτρεξε να τα προλάβει στο Facebook μπας και γλιτώσουν οι υπόλοιποι αθώοι!

Αυτά από μένα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Μέχρι τότε:

Να ρωτάτε, να μαθαίνετε και να αμφισβητείτε!