Ο Αφέντης – Πελάτης…

Από τον Ιάκωβο Γκούμα 

Διευθύνοντα Σύμβουλο της

CompuTax Α.Ε.

Ο κατακερματισμός της Αγοράς

Τις πταίει ??

Η Ελληνική Ιδιωτική Οικονομία, η πραγματική Αγορά δηλαδή, είναι αναπτυγμένη από εκατοντάδες χιλιάδες μικρών επιχειρήσεων, γεγονός που σε μια μικρή οικονομία σαν την δική μας, σε περίοδο ειρήνης μεγαλύτερης των 70 ετών, δεν δημιουργεί συνθήκες εξαιρετικές ώστε μικρές επιχειρήσεις να εξελιχθούν, σε μεσαίες ή και μεγάλες. Οι επιχειρήσεις ξεκινούν μικρές και ανάλογα τις ικανότητες και τις συνθήκες, εξελίσσονται σε μεγαλύτερες, σε μεσαίες, σε μεγάλες, σε πολύ μεγάλες, σε πολυεθνικές κλπ. Ανεξάρτητα όμως από τις ικανότητες των ανθρώπων που θα ξεκινήσουν μια επιχείρηση, οι συνθήκες που υπάρχουν δεν τις βοηθούν να αναπτυχθούν… Η κυρίαρχη συνθήκη είναι ότι πάρα πολλές μικρές επιχειρήσεις μοιράζονται την ίδια «πίτα», με αποτέλεσμα το εισόδημα που παράγουν να μην είναι ικανό να τις ζήσει στο σήμερα και να τους δώσει την ώθηση για το αύριο…

Έλεγα ότι είναι χρήσιμο να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου, για το ποια είναι η κυρίαρχη αιτία που είναι τόσες πολλές οι μικρές επιχειρήσεις στην Ελλάδα… Τις πταίει τελικά για αυτόν τον ανεξέλεγκτο κατακερματισμό…

Φταίει το Κράτος;

Φταίνε τα Επιμελητήρια και ο Συνδικαλισμός;

Φταίει η κακή μας σχέση με την ανάλυση και την οργάνωση;

Φταίει ο Έλεγχος και η Αυστηρότητα του καταναλωτή;

Ή μήπως φταίει η Άγνοια και ο Ωχαδερφισμός του Έλληνα, σε συνδυασμό με έναν ανώριμο συναισθηματισμό και ένα οικογενειακό σύμπλεγμα;

Να γίνω λίγο πιο σαφής:

Το Κράτος επιτρέπει, στις περισσότερες των περιπτώσεων χωρίς προδιαγραφές ή με ελάχιστες που αφορούν στην προηγούμενη 30ετία, χωρίς πτυχία ή με ελάχιστες προϋποθέσεις και χωρίς έλεγχο, το επιχειρείν. Διότι είμεθα στην Ελεύθερη Αγορά και όποιον πάρει ο Χάρος …

Τα Επιμελητήρια αναζητώντας λόγο ύπαρξης με μέλη Ομοσπονδίες, δεν θέτουν προδιαγραφές.

Οι Ομοσπονδίες και οι Σύλλογοι, πίνουν κρασί η τσίπουρα και λίγο τους αφορά η ποιότητα των Υπηρεσιών η των αγαθών που πουλάνε τα μέλη τους… Ψήφους θέλουμε, για προδιαγραφές και τρίχες είμαστε τώρα;

Όλοι αυτοί από λίγο ή πολύ θα μπορούσαν να είχαν την αγορά υπό Έλεγχο. Να υποχρέωναν όσους ήθελαν να μπουν στον Στίβο της Ελεύθερης Οικονομίας, να παρακολουθήσουν Επιμορφωτικά Σεμινάρια, ώστε να επιλέξουν με βάση τις Δεξιότητές τους, τα θέλω τους και τα μπορώ τους… Να έθεταν προδιαγραφές γραφείων και καταστημάτων, προδιαγραφές και διαδικασίες για την πώληση των αγαθών και των Υπηρεσιών και όλα αυτά αγαπητοί μου να ήταν αδιάβλητα… Λέμε τώρα…

Όλα αυτά είτε δεν υπάρχουν, είτε υπολειτουργούν, είτε ξεπερνιούνται πλαγίως.

Παρόλα αυτά υπάρχει πάντα τελευταίος ο Μεγάλος Κριτής…

Αυτός για τον οποίο γίνονται όλα αυτά. Αυτός που τελικά θα αγοράσει το προϊόν η την Υπηρεσία και με τα λεφτά του θα κινηθεί η Αγορά.

Για μένα λοιπόν αυτός έχει το καρπούζι και το μαχαίρι, για να έχει μια Ελεύθερη Αγορά που του Αξίζει. Γιατί τελικά αυτό έχει: Αυτό που του Αξίζει.

Θα ζούσαν τα κακά Κρεοπωλεία που θα πουλούσαν χαλασμένα η κακοταϊσμένα ζώα; Που δεν γνωρίζουν να κόβουν το κρέας ή κάνουν λάθος μόνιμα στο ζύγι;

Θα ζούσαν εμπορικά καταστήματα που πουλάνε κακοραμμένα ρούχα, ρούχα φτιαγμένα από καμένα υφάσματα, με τεράστιο ποσοστό κέρδους;

Θα ζούσαν κομμωτήρια που μαθαίνουν στου Κασίδη το κεφάλι;

Θα υπήρχαν Γραφιάδες, που αυτοαποκαλούνται Λογιστές;

Θα υπήρχαν γιατροί που ξέχασαν τον όρκο και εμπορεύονται την Υγεία, αλλά κατά τα άλλα… Ποια άλλα κυρία μου; Σε χειρούργησε Άριστα, μόνο για να πληρωθεί!

Θα υπήρχε εστιατόριο που ο μάγειρας λέει ότι είναι καλός γιατί του το λέει η μαμά του;

Θα υπήρχε Φροντιστήριο που θα έδινε πτυχίο επάρκειας στο σπίτι σου με 1000 ευρώ, ίσως και λιγότερα;

Θα υπήρχε ταξί βρώμικο και οδηγός ταξί άπλυτος και ρυπαρός;

Αυτός λοιπόν ο Καταναλωτής, Πελάτης, Αφεντικό της Αγοράς, αυτός τα ρυθμίζει όλα… Εγώ, εσύ, ο διπλανός και ο απέναντι. Εγώ, Εσύ και όλοι μαζί, δεν έχουμε Γνώση και κριτήρια για τις επιλογές μας. Δεν πειράζει θα μάθει, είναι αδελφός, ξάδελφος, φίλος, κουμπάρος, καλό παιδί και δώστου να τρώμε μέτρια ή και κακά ή να επιλέγουμε να μας φέρουν το πτυχίο στο σπίτι και ας μην γνωρίζουμε λέξη Αγγλικά, ή ίσως μόνο το I don’t understand…

Εδώ όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι:

Συντηρώντας τον μέτριο και τον κακό Επιχειρηματία, καταστρέφουμε τον καλό. Του κόβουμε το οξυγόνο, γιατί οξυγόνο είναι τα λεφτά του πελάτη. Όσο ο πελάτης τα δίνει χωρίς γνώση, απαιτήσεις και κρίση, τόσο στην αγορά θα επιβιώνουν όλοι και μάλιστα οι καλύτεροι θα είναι όλο και λιγότεροι, ενώ ο κατακερματισμός της Αγοράς θα συντηρείται και θα ανανεώνεται…