- 30 Νοεμβρίου, 2018
- Posted by: Ιάκωβος Γκούμας
- Categories: Management – Marketing, Αρθρογραφία
Από τον Ιάκωβο Γκούμα
Δ/νοντα Σύμβουλο
CompuTax Α.Ε.
Μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις και ανάπτυξη
Μέρες τώρα σκέφτομαι, ποια γενικά θα είναι η εικόνα των Επιχειρήσεων το 2023. Θα μου πείτε, τι σε νοιάζει; είναι πολύ μακριά… Λυπάμαι που θα σας βγάλω από την Ηρεμία σας, αλλά δεν είναι μακριά. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι πολύ κοντά…
Έχοντας βρει τον «πάτο στο βαρέλι», ή αν θέλετε έχοντας τιμωρηθεί αυστηρά από τους Δυτικούς Εταίρους μας, ή έχοντας κάνει αρκετές προς το παρόν μεταρρυθμίσεις, για όποιο λόγο και αν επιλέξετε, η ανάπτυξη είναι μπροστά μας… για τα επόμενα 10 χρόνια; 12 χρόνια;… και βλέπουμε…
Έχει ήδη ξεκινήσει λοιπόν, με Ρυθμό 1 έως 2% και με αυτόν θα συνεχίσει, γιατί αυτός θα είναι ο επιτρεπτός για τον φτωχό και ατίθασο συγγενή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ακόμα όμως και με αυτό το Ρυθμό, θα υπάρξει αλλαγή στην αγορά, ή καλύτερα θα αρχίσουν κάθετες αγορές να έχουν ενδιαφέρον, ή σημερινές αναξιοποίητες περιοχές και μέρη θα γίνουν επενδυτική ευκαιρία…
Σε αυτό που περιγράφω λοιπόν, υπάρχει ακόμα σήμερα, η μικρή ελληνική βιοποριστική οικογενειακή επιχείρηση, η οποία είναι πληγωμένη από την κρίση, αλλά θέλει την ευκαιρία της… Το ερώτημα είναι, αν θα την έχει ή αν είναι «καμένη» από χέρι…
Η ανάπτυξη θα φέρει μεγαλύτερες επιχειρήσεις να διεκδικήσουν κάθετες αγορές, όπως τα Φαρμακεία για παράδειγμα, χωρίς να σημαίνει ότι θα πετύχουν, ή τα Πρακτορεία όπου τοποθετούνται «παίκτες», με πολλά σημεία στην αγορά, ή επενδυτές ακινήτων οι οποίοι θα αγοράσουν σπίτια, παράδειγμα στο Κουκάκι ή σε ημι-αναπτυγμένες περιοχές, ή θα πάνε σε νησιά ανεκμετάλλευτα τουριστικά και θα επενδύσουν είτε σε Γη είτε σε Σημεία πώλησης…
Η ελληνική μικρή επιχείρηση λοιπόν, που σήμερα τη βγάζει όπως – όπως, με ένα εστιατόριο που το δουλεύουν οικογενειακά, με λίγα δωμάτια σε καλό σημείο αλλά παλαιάς κοπής, με φούρνους που βγάζουν ένα είδος ψωμιού, με καταστήματα για παιδικά ρούχα ή ανδρικά ή παπούτσια, έχει λόγο και χώρο για να ζήσει;;
Η δική μου ανάλυση και εμπειρία, λέει πως σε κάθε οικονομία, υπάρχουν και οι μικρές επιχειρήσεις. Το πρόβλημα όμως στην Ελλάδα είναι, ότι είναι πολύ μικρές και πάρα πολλές. Αυτό θα αλλάξει αναμφίβολα… Μια στις δύο ή μία στις τρεις, θα πάψει να υπάρχει με λίγες εξαιρέσεις που θα επιβεβαιώσουν τον κανόνα. Το αύριο είναι όμως το στοίχημά τους: Να επιβιώσουν και να κρατήσουν τη θέση τους όσο το δυνατόν περισσότερες…
Οι μικρές επιχειρήσεις είναι το «νηπιαγωγείο» της Ελληνικής Επιχειρηματικότητας, ευστροφίας, ανακάλυψης και εφεύρεσης. Παραμένουν συνδεδεμένες συναισθηματικά με τον ανθρώπινο παράγοντα και αυτό είναι εξαιρετικό. Οι μεγάλες επιχειρήσεις, έχουν τμήματα Έρευνας, Ανάλυσης των αριθμών, των Στόχων, της Αξιολόγησης του Προσωπικού, της Ανάπτυξης και άλλα πολλά, αλλά δεν έχουν ταχύτητα και ευελιξία στην λήψη των αποφάσεων…
Έτσι πάντα κατά την γνώμη μου, η μικρή επιχείρηση καλείται να εκσυγχρονιστεί, να αποκτήσει φιλοσοφία και χαρακτήρα, να γίνει σύγχρονη, αλλά να παραμείνει φιλική, να γίνει ιδιαίτερη, όπως δεν μπορεί να γίνει η μεγάλη, να μείνει ανθρώπινη και συναισθηματική, ώστε να διεκδικήσει το μερίδιο της αγοράς των μικρών που δεν θα μπορέσουν να σταθούν και να εξελιχθούν. Θα καταφέρουν έτσι αυτές που θα επιβιώσουν, να γίνουν λίγο μεγαλύτερες, πολύ πιο ιδιαίτερες, με χαρακτήρα και χαρακτηριστικά ιδιαίτερα, ώστε να περιχαρακώσουν το χώρο τους από την επικείμενη εισβολή.
Όλοι πρέπει να προσαρμοστούμε και να αλλάξουμε… Δεν είναι εύκολο αλλά είναι εφικτό… Θέλει κόπο και αγώνα, αλλά αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με…
